Als inspiratie-motivatiespreker, adviseur, trainer en workshop leider heb ik me de laatste jaren veelvuldig en geboeid verdiept in het gedachtengoed van o.a. Jan Rotmans, Ricardo Semler en diverse ‘lotgenoten’. Boeken, video’s, lezingen, persoonlijke gesprekken, delen van onze kennis en noem het maar op. Elke keer weer inspirerend, verwonderend, daadkrachtig en enorm boeiend! Immers de huidige storm gaat niet meer liggen en dat geeft me tijdens elke lezing die ik geef over dit onderwerp bij een diversiteit aan tot op heden voornamelijk overheidsorganen weer stof tot denken, verwarrende en soms behoorlijk diepgaande stof.
Heel lang vroeg ik me af; “Waar komt onze wederzijdse overtuiging toch vandaan dat het nu niet meer te stoppen is, deze kanteling en transitie?”
En plotsklaps was daar vandaag het (onverwachte) antwoord op mijn vraag, zomaar tijdens zo’n lezing en gewoon lekker uit het publiek door een moment van (h)erkenning.
(H)erkenning van een leeftijdsgenoot? (H)erkenning van iemand uit hetzelfde werkveld? Nee, vanuit een totaal onverwachte hoek, die ik bij nader inzien eigenlijk gewoon had kunnen verwachten en ook zelf had kunnen bedenken. Dat dacht ik uiteraard eerst naderhand in de auto op de terugweg.
In het publiek van vandaag zat namelijk een man van middelbare leeftijd (het zou m’n vader geweest kunnen zijn in vele opzichten, hippie geweest, crisis van 80 aan den lijve meegemaakt, bekend met het mislukte witte fietsen plan en diverse andere ballonnetjes uit een vervlogen tijd voorafgaand aan de welvaartstijden tot 2008. Kortom, door de wol geverfd, ook nog eens door enkele persoonlijke ervaringen die hij zowaar wilde delen. Waardevolle toehoorder.
Na wat kennisdelingen heen en weer valt het laatste puzzelstuk op zijn plaats! Twee totaal verschillende generaties die elkaar (h)erkennen, dat is de zwaarst doorslaggevende factor die maakt dat we toch echt vooruit gaan naar vroeger. Kortom, dat deze transitie, kanteling en de verandering van tijdperken onafwendbaar zijn geworden en niet meer te stoppen.
Deze twee (op het eerste oog) totaal verschillende leeftijdsgroepen vullen elkaar namelijk aan en op, dus worden daardoor met de dag krachtiger en sluiten de middengroep en het oude, de huidige macht, af. De één komt van school en niet aan het werk of wil gewoon anders, de ander raakt het kwijt en ziet herhaling van tijden. Daar waar in jaren ‘80 Social Media nog niet bestond en het vinden van elkaar veel langer duurde, zorgt het onder deze beide groepen op dit moment voor razendsnelle deling en het vinden van elkaar. Zelfs oma’s geven al facebookend het voorbeeld van het gemak van elkaar snel bereiken en de kracht van de nieuwe media.
De olievlek van veranderingen en ‘het kan écht anders’ groeit met de dag met honderden, buiten het zicht van alle oude macht om, die zijn immers te druk met het oude in stand houden. Maar eigenlijk nog wel het allerbelangrijkste, de één is ouder en de ander hét kind, waarbij deze generaties elkaar wonderbaarlijk vanzelfsprekend beter lijken te begrijpen dan ooit alle generaties tevoren. Ze houden van dezelfde muziek, herkennen zich in dezelfde problematieken en ervaringen, delen dezelfde behoeften en geven om dezelfde waarden en normen die op dit moment een grotere rol spelen dan ooit door alle ontwikkelingen én in die vroegere eerdere crisis ook zo belangrijk waren en werden gevonden.
Dit alles zonder enige gedwongenheid, ze vinden het gewoon zo, doen het en zetten dus gezamenlijk ook door!
Wat gaaf dat deze hippie (die ik zeker weer ga ont-moeten) zomaar spontaan, vanuit het niets en misschien ook wel niet zelf bevroedend het stukje in de puzzel aanvulde, het eerste daadwerkelijke antwoord gaf op de veel gestelde vraag;
“Waarom NU wél? Dus DAAROM nu wél!”